ကေလးၿမိဳ႕: January 2015

ေလသာေတာင္ေရနံေမွာ္စာသင္ေက်ာင္းသုိ႔ အလႈတစ္ေခါက္
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႕ေလး မွာ ပရဟိတ အဖြဲ႕ေတြ အမ်ားအျပားရွိပါတယ္ ။ ကုိယ္နဲ႕ စိတ္တူကုိယ္တူ ေတြ စုၿပီး ကုိယ္အားသန္တဲ့ ပရဟိတအလုပ္ေတြကုိ လုပ္ကုိင္ၾကေလ့ရွိပါတယ္ ။ က်ေနာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲၿပီး လူသူေလးပါး အေရာက္အေပါက္ နည္းပါးတဲ့ ေနရာ က စာသင္ေက်ာင္းေလးေတြ ဆီကုိ စာေရးကိရိယာေတြ လႈဒါန္းၾကပါတယ္ ။ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္က သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ အလႈရွင္ေတြ ရဲ႕ လႈဒါန္းမႈေတြ နဲ႔ “ မ ” တည္ၿပီး “ တြဲလက္မ်ားပရဟိတ ” အဖြဲ႕ဆုိ တဲ့ အမည္နဲ႕ က်ေနာ္တုိ႔ က ကုိယ့္စရိတ္ ကုိယ္စားစနစ္ နဲ႕ သြားေရာက္ လႈဒါန္းေပးပါတယ္ ။

က်ေနာ္တုိ႔ သြားရတဲ့ေနရာေတြက ၿမိဳ႕နယ္ရဲ႕ အစြန္အဖ်ားေတြ တခ်ိဳ႕ေဒသေတြက နာမယ္ေတာင္မၾကားဖူးတဲ့ေဒသ အရပ္ေတြေပါ့ ။ ေက်ာင္းေတာ္ေတာ္မ်ာမ်ားက စာသင္ေက်ာင္းဆုိလုိ႔ မယ္ကာမတ္တပ္ ရွိၿပီး ကေလးငယ္ေတြ စာသင္ၾကားဖုိ႔ ဆရာမဆုိတာက လည္း ျပည့္ျပည့္စုံစုံ မရွိေတာ့ အရပ္ေပးဆုိၿပီး ငွားထားရတဲ့ ဆရာ ၊ ဆရာမ ေတြ နဲ႕ ရပ္တည္ ထားရတာ မ်ားပါတယ္။ အခုလည္း သြားဖုိ႔ ရည္ရြယ္ထားတာ ၾကာၿပီျဖစ္ေပမယ့္ သြားလာဖုိ႔ အဆင္မေျပေသးတဲ့ ေနရာ ျဖစ္တာ ေၾကာင့္ အခုလုိပြင့္လင္းရာသီ ေရာက္မွ စာေရးကိရိယာ နဲ႕ ေက်ာင္း၀တ္စုံေလးေတြ လႈဒါန္းဖုိ႔ သြားခဲ့ ရပါတယ္ ။

ဒီဇင္ဘာရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေန႔ ေတြကုိ ႏႈတ္ဆက္ေန တဲ့ ေဆာင္းရာသီ မနက္ခင္းဟာ ႏွင္းစက္ေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္မွ် က်ဆင္းေနၿပီး ခ်င္းေတာင္ေျခ က ကေလးၿမိဳ႕ ကုိ အေအးဓါတ္ေတြ လႊမ္းၿခံဳေပးထားပါတယ္ ။

က်ေနာ္တုိ႔ ထြက္လာခ်ိန္ အထိ ႏွင္းမႈံႏွင္းစက္ေတြက ရွိေနေသး ။ ကေလး - ဂန္႔ေဂါ လမ္းအတုိင္း ဆုိင္ကယ္ကုိယ္စီနဲ႕ စီးလာၿပီးေတာ့ နည္းပညာတကၠသုိလ္ အနီးက ထုိမာရြာ လမ္းခြဲထဲကုိ ၀င္ခဲ့ ၾကပါတယ္။ ထုိမာရြာက တဆင့္ ေတာလမ္း အတုိင္း ေပါက္ေတာရြာကုိ သြားရမွာပါ ။ ထုိမာေက်းရြာကေန ထြက္ေတာ့ ေျမလမ္းျဖစ္သြားပါၿပီ ။ ရြာရဲ႕ အေရွ႕ဖက္မွာ ေတာ့ ပဲခင္းေတြ စိမ္းညိဳ႕လုိ႔ တေမွ်ာ္တေခၚ ရွိေနပါတယ္။ လမ္းေဘး၀ဲယာမွာ ေတာ့ စားေတာ္ပဲခင္းေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

ပဲခင္းအခ်ိဳ႕မွာ ေပါင္းႏႈတ္လုိက္ေနတဲ့ေဒသခံ အခ်ိဳ႕ကုိ ေတြ႕ေနရပါေသးတယ္ ။ ကေလးၿမိဳ႕နယ္ ရဲ႕ ေဒသအစားအစာ ျဖစ္တဲ့ စားေတာ္ပဲသီစိမ္းေတြ ထြက္တဲ့ အခင္းေတြ ေပါ့ ။ အျခားေသာေဒသကလူေတြက စားေတာ္ပဲသီးစိမ္းဆုိတာ နားလည္ မယ္မထင္ပါဘူး ။ စားေတာ္ပဲျပဳတ္ စားတဲ့ ရင့္မွဲ႕တဲ့ အဆင့္ မေရာက္ခင္ စားေတာ္ပဲကုိ အစိမ္းသီး အတုိင္း ေက်ာ္ၿပီး စားၾကတဲ့ဓေလ့က ကေလးၿမိဳ႕နယ္ ၀န္းက်င္မွာ သာေတြ႕ရပါတယ္။ ဖုန္တေထာင္းေထာင္း နဲ႔ ေျမလမ္းကုိ ျဖတ္သန္းရင္း နဲ႕ က်ေနာ္တုိ႔က ျမစ္သာျမစ္ေဘးကုိ ေရာက္ေအာင္ ဆုိင္ကယ္စီးခဲ့ရပါတယ္ ။

ထုိမာရြာရဲ႕ အေရွ႕ဖက္မွာ ျမစ္က်ိဳးအင္းတစ္ခု ရွိတယ္ ဆုိတာ လည္း အခုမွ သိရပါတယ္ ။ ျမစ္သာျမစ္ကုိ ေကြ႕ပတ္စီးနင္းရင္း ကတုိ႔ဆိပ္ကုိ ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္ ။
ျမစ္သာျမစ္ရဲ႕ ကတုိ႔ ဆိပ္မွာေတာ့ တစ္ဖက္ေက်းရြာကလာတဲ့ သီးႏွံအိတ္ေတြ နဲ႕ အုတ္ေတြကုိ တင္ခ် ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ျမစ္သာျမစ္ရဲ႕ ေရနည္းကာလ မွာ ဆုိရင္ေတာ့ ျမစ္ကုိ တံတားထုိးၿပီးေတာ့ ကူးၾကပါတယ္။ အခုေတာ့ တံတားက ထုိးလက္စ တန္းလန္းျဖစ္ေနေတာ့ ဆုိင္ကယ္ ျဖတ္လုိ႔ မရေသးပါဘူး ။

ဆုိင္ကယ္ေတြကုိ စက္ေလွငယ္ နဲ႕ တင္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ ခရီးဆက္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္ ။ စက္ေလွေပၚကုိ ဆုိင္ကယ္ တင္ၿပီး ဆုိင္ကယ္ေပၚကုိ လူက ခြထုိင္ထားရပါတယ္။ ဒါမွ ဆုိင္ကယ္ပါၿငိမ္ၿပီး ျမစ္ကုိ ကူးလုိ႔ ျဖစ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဆုိင္ကယ္ေပၚ မထုိင္ရဲပါဘူး ။ ကေလး - ကေလး၀ လမ္းေရႀကီးလုိ႔ ေရေတြ ေက်ာ္ေနေတာ့ အဲလုိ လုိက္ဖူးရင္း ေလွက ေစာင္းၿပီး ေရထဲ ျပဳတ္က်ဖူးပါတယ္။
ေရနက္နက္မဟုတ္လုိ႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ။ အဲလုိ ဆုိေတာ့ ဒီလုိ ကူးျဖတ္ဖုိ႔ အတြက္ က်ေနာ္မ၀ံရဲပါဘူး ။က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက တစ္စီးၿပီးတစ္စီး စက္ေလွေပၚကုိ ဆုိင္ကယ္တင္ၿပီး ျမစ္သာျမစ္ကုိ ျဖတ္ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ သစ္လုံးေလးေတြသာ ခင္းထားတဲ့ မၿပီးေသးတဲ့ ျမစ္ကူးတံတားေပၚ႕ ကေနပဲ ျဖတ္ခဲ့ေတာ့ပါတယ္။ ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းက ေနၿပီးေတာ့ မိနစ္ အနည္းငယ္ၾကာ ေအာင္ဆုိင္ကယ္ စီးလုိက္ေတာ့ ေပါက္ေတာ ဆုိတဲ့ ေက်းရြာကုိ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေပါက္ေတာ ေက်းရြာက တဆင့္ ေလသာေတာင္ေရနံေမွာ္ကုိ ဆက္လက္သြားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္ ။
ေပါက္ေတာေက်းရြာက ထြက္တယ္ဆုိရင္ပဲ လူတစ္ေယာက္သြားဖုိ႔ အက်ယ္ရွိတဲ့လမ္း ကုိ ဆုိင္ကယ္စီးခဲ့ရပါတယ္။ ဆုိင္ကယ္ ႏွစ္စင္း ေရွာင္ဖုိ႔ ေတာင္ခက္ခဲလွတဲ့ လမ္းေတြ ျဖစ္ၿပီး ေခ်ာင္းေတြကုိ ျဖတ္ရသလုိ အတင္အဆင္းႀကီးတဲ့ ေနရာေတြ ရွိပါတယ္။ ေတာင္ကမ္းပါးယံကုိ ဆုိင္ကယ္တစ္စီးသြားရရုံ လမ္းေဖာက္ထားတဲ့ ေနရာေတြကုိ ကုိ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသလုိ ပဲ ခ်ဳိင့္က်င္းေတြကုိေတာ့ စာဖြဲ႕လုိ႔ မေန ေတာ့ပါဘူး ။ လမ္းတစ္၀က္မွာပဲ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္စီးလာတဲ့ စူပါကပ္ကုိ က်ေနာ္က ေျပာင္းစီးၿပီး သူတုိ႔ ကုိ ဆုိင္ကယ္စီးကၽြမ္းက်င္တဲ့ ေယာက်ာၤးေလးေတြ ေနာက္ကုိ လုိက္ပါေစပါတယ္။ ေဒသခံအခ်ိဳ႕ က ဆုိင္ကယ္ နဲ႔လာႀကိဳေပးလုိ႔ သာ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း မုိးတြင္းဆုိရင္ ဆုိင္ကယ္လမ္းမေပါက္လုိ႔ မလာၾကပါနဲ႕အုန္းလုိ႔ ေျပာၾကတာ ျဖစ္မွာေပါ့ ။ မုိးတြင္းဆုိရင္ေတာ့ ဆုိင္ကယ္နဲ႕ သြားဖုိ႔ မျဖစ္ေတာ့သလုိ ေျခလ်င္လမ္းကုိ ေတာ္ေတာ္ သြားယူရမွာပါ ။မုိးမ်ားတယ္ဆုိရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျဖတ္ခဲ့ ရတဲ့ ေခ်ာင္းေတြ ေျမာင္းေတြကုိ သူတုိ႔ ျဖတ္ဖုိ႔ လြယ္မွာမဟုတ္ဘူးေလ ။ ဒါေပမယ့္လည္း သူ႔အရပ္ နဲ႕ သူ႕ဇတ္ဆုိသလုိေပါ့ သြားသြားလာလာေတာ့ ရွိေနၾကတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္ ။

ေလသာေတာင္ေမွာ္ နဲ႕ ေပါက္ေတာေက်းရြာက သိပ္ႀကီး အေ၀းႀကီးမဟုတ္လွပါဘူး ။ နာရီ၀က္ ၊ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ ဆုိင္ကယ္နဲ႕ သြားလုိက္တယ္ဆုိရင္ပဲ ေရာက္ပါတယ္။ ေျခလ်င္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီ့ထက္ပုိၾကာမွာေပါ့ ။ လမ္းမွာေတာ့ ေရနံစိမ္းသယ္ယူၾကတဲ့ ဆုိင္ကယ္ အနည္းငယ္ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္ ။ ေလသာေတာင္ေရနံေမွာ္ က အရင္တုန္းက စည္းကားခဲ့တုန္းက ေတာ့ သြားသြားလာလာ မ်ားခဲ့ၾကမယ္ထင္ပါတယ္ ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေမွာ္ကုိ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေတာ့ တဲ ေလးတစ္တဲ ေရွ႕ကေနၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ အဖြဲ႕သားေတြကုိ ေစာင့္ေနပါတယ္ ။ ေမွာ္က ေျခာက္ေနပါၿပီ ။ စည္ကားမႈမရွိေတာ့ပါဘူး ။ ေရနံေမွာ္မွာ အေန ၾကာတဲ့ တဲေလးေတြက ေတာ့ ဟုိနားတစ္ခ်ိဳ႕ဒီနားတစ္ခ်ိဳ႕ေပါ့ ။ အခု သူတုိ႔ စာသင္ေက်ာင္းလုပ္ထားတဲ့ေနရာကလည္း ေမွာ္ထဲက ဓမၼာရုံအေန နဲ႕ လုပ္ထားတဲ့ေနရာ မွာ စာသင္ေက်ာင္းေလး လုပ္ထားတာပါ ။ ေက်ာင္းသားကလည္း အေယာက္ ၃၀ ေလာက္ပဲရွိပါတယ္ ။ “ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ခါစာက ဒီမွာက ကေလးေတြက သူတုိ႔မိဘေတြ က ေမွာ္မွာ အလုပ္လာလုပ္ၾကရင္းနဲ႕ ဆုိေတာ့ စာမသင္ႏုိင္ဘူး ။ စာမသင္ႏုိင္ၾကေတာ့ အေျပာအဆုိက အစ ရုိင္းစုိင္းၾကတယ္။ မနက္မုိးလင္းကတည္းက မိဘက အလုပ္သြားၾကေတာ့ သူတုိ႔ကလည္း ငါးရွာဖားရွာ နဲ႕ ေနၾကၿပီး ဘယ္သြားသြား ဓါးတလြယ္လြယ္ ၊ ထစ္ကနဲရွိ ဓါးနဲ႕ခုတ္ လုိက္ၾကတာပဲ ။ ဒါဟာ ကေလးေတြက ပညာမသင္ၾကရလုိ႔ မယဥ္ေက်းၾကတာ သူတုိ႔ကုိ စာသင္ေပးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အနည္းငယ္ယဥ္ေက်းလာေကာင္းရဲ႕ ဆုိၿပီး စိတ္ကူးၾကရင္း နဲ႕ ေက်ာင္းေလး ျဖစ္လာတာပါ ။ ”

လုိ႔ ေလသာေတာင္ေရနံေမွာ္ေက်ာင္း ကုိ စတင္ခဲ့ သူ ကုိတူး မွ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္ ။
က်ေနာ္တုိ႔ အလႈေန႔မွာပဲ ေက်ာင္းတက္လာတဲ့ ကေလးေတြကုိ ၾကက္သားဆန္ျပဳတ္အလႈဒါနျပဳပါတယ္။ မူႀကိဳကေန စတုတၳတန္းအထိ ရွိတဲ့ ေက်ာင္းေလး မွာ စည္စည္ကားကားေပါ့ေလ ။ က်ေနာ္တုိ႕ က လႈစရာစာေရးကိရိယာေတြ နဲ႕ ေက်ာင္း၀တ္စုံေလးေတြကုိ ကေလးေတြ လက္ထဲ အေရာက္ ေပးအပ္ၾကပါတယ္ ။ “ အရင္ကေတာ့ တဲေပါင္းေထာင္နဲ႕ ခ်ီၿပီး ရွိတဲ့ ေမွာ္ႀကီးေပါ့ ။ ဆီ ( ေရနံစိမ္း ) ကလည္း ေတာ္ေတာ္ရၾကတယ္ အဲဒီတုန္းကေတာ့ တာ၀န္ယူတယ္ဆုိ တဲ့ ကုမၼဏီေတြ ရွိခဲ့တယ္ ။ ေမွာ္ဥကၠဌ ဆုိတာေတြ ရွိခဲ့တယ္ ။ အားလုံးက ဆီ( ေရနံစိမ္း) ရဖုိ႔ အတြက္လုံးပမ္းၾကရင္း ဒီေရနံေမွာ္က ျပန္လည္းေျခာက္ကပ္သြားသည္အထိ ေမွာ္မွာ ရွိတဲ့လူေတြ အတြက္ဘာမွ ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး ။ အခုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က စာသင္ေက်ာင္း ရေအာင္ေဆာင္ရြက္ေပးထားတယ္။ ဘာသာေရးနဲ႕ ဆုိတရားပြဲေတြ က်င္းပေပးတယ္ ။ က်မၼာေရး နဲ႕ပတ္သက္ရင္ ဆရာ၀န္ႀကီးေတြကေန ေဆးမႈးေတြ အထိ ေဆးလာစစ္ေပးဖုိ႔ ဖိတ္ၾကားေပးခဲ့တယ္ ။ အခုဆုိရင္ စာၾကည့္တုိက္ေလး တစ္ခု တည္ေဆာက္ေနပါတယ္ ။ ဒီအနီးအနားမွာ ရွိတဲ့ ေက်းရြာက ေဒသခံေတြ နဲ႕ ဆရာေတာ္ေတြက ကလည္း ေထာက္ပံ့ေပးၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေနတဲ့ ေနရာေလးကုိ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ဖုိ႔ အတြက္ အားလုံးက လည္း ၀ုိင္း၀န္းၿပီးအလႈေငြ ထည့္၀င္ၾကပါတယ္ ။ ” ဟု ေလသာေတာင္ေရနံေမွာ္မွ ဦးဖုိးငုိ မွ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္ ။ စာၾကည့္တုိက္ တစ္ခု ေပၚေပါက္လာတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေထာင္တံခါး တစ္ခ်ပ္ပိတ္တာပဲ လုိ႔ အဆုိရွိခဲ့ေလေတာ့ ဒီလုိေမွာ္ေတြ မွာ စာၾကည့္တုိက္ေလး ေပၚေပါက္လာမယ္ ဆုိေတာ့ အေကာင္းဖက္ကုိ ဦးတည္ေရြ႕လ်ားလာတယ္လုိ႔ ေျပာရမွာေပါ့ ။
ဒီေရနံေမွာ္ ကလည္း သက္တမ္းၾကာလာေတာ့ ေျပာင္းၾကေရႊ႕ၾကနဲ႕ အၿမဲေနၾကတဲ့ အိမ္ေျခ ၈၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ ေတာ့ ရွိပါေသးတယ္။ သူတုိ႔က လည္း ဒီေမွာ္မွာ က်န္တဲ့ ေရနံစိမ္းတြင္းေလးေတြကို ခပ္ယူရင္း ဒီေဒသခံ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ သူေတြေပါ့ ။ သူတုိ႔ သားသမီးေတြ အတြက္ ပညာေရး အတြက္ ဆုိတာကလည္း အနီးအနားရြာ မွာ သြားထားဖုိ႔ကလည္း မလြယ္တဲ့ေနရာ ။ ေမွာ္ဆုိတာကလည္း ဘယ္ေမွာ္မဆုိ မေကာင္းမႈ ေပါင္းစုံ စုစည္းရာေဒသလုိ႔ အမည္ထြက္ေနသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရတဲ့ ေလသာေတာင္ေရနံေမွာ္ေလးက ေတာ့ အေကာင္းဖက္ေတြ ဆီကုိ ႀကိဳးစားေရြ႕လ်ားေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္ ။ ေကာင္းမႈ လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔ ဆုိတာ လြယ္ကူတဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ေလေတာ့ ဒီလုိေမွာ္ေဒသေတြ မွာ ေကာင္းက်ိဳးေတြကုိ သယ္ပုိးႏုိင္တဲ့ လူေတြ ဦးေဆာင္လာၾကတာ ၀မ္းသာစရာပါ ။ ဒီေရနံေမွာ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ေက်ာင္ေလးထဲက ကေလးငယ္ေလးေတြ ထဲမွာ လည္း ပညာတတ္ လူေကာင္းလူမြန္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားထြက္ေပၚလာမယ္ဆုိတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက ဟုိးေတာင္ေပၚရုိးေပၚက ေပၚထြက္လာတဲ့ ေနျခည္ေတြလုိ ေႏြးေထြးစြာေမွ်ာ္လင့္ ရင္းျဖင့္ ။

ကုိဆူး ( ခ်င္းေတာင္ေျခ ) ။။။။ ကုိဆူး(ခ်င္းေတာင္ေျခ)

ဆက္လက္ဖတ္လိုလွ်င္ ....>>