လက္ခ်ိတ္ဆိုတဲ႔ ရြာကေလး

ေရးသူ ေခါင္ခါးခါး (ကေလး)

လက္ခ်ိတ္……..တဲ႔
ခ်င္းတြင္းျမစ္ႀကီးကို
တစ္ပိုင္ တစ္နိဳင္ အရိပ္မိုးလို႔ ။
အေ၀းက လွမ္းၾကည့္ရင္
ေစတီေလးဆူ ထီးထီးမားမားဟာ
ထံုးျဖဴျဖဴ နိဳင္းခ်င္းေတြနဲ႔
သီးသီးျခားျခား ထင္ေပၚေနတဲ႔ရြာကေလး၊
အေ၀းက လွမ္းၾကည့္ရင္
အုန္းပင္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြ အုပ္မိုးလို႔
ရွိဳးစမိုး ထုတ္ထားတတ္တဲ႔ ရြာကေလး၊
ညေနတိုင္း ေရခ်ိဳးဆိပ္ဟာ
ထဘီရင္လ်ား ေက်ာျပင္တစိုစိုနဲ႔
ကပိုကရို လွေနတဲ႔ ရြာကေလး၊
ျဖည့္ေျပာေပးရရင္
လက္ေမာင္းေဖြးေဖြးေလးေတြနဲ႔
တေသြး တေမြးျဖစ္ေနတဲ႔ ရြာကေလး၊
တစ္မိုးတစ္ခါ ေရႀကီးၿပီးတိုင္း
တစ္သားေမြး တစ္ေသြးလွေနတဲ႔ ရြာကေလး
နဳန္းက်န္ေျမနဳမွာ
ေျမပဲေတြ ဥခ်င္တိုင္းဥေနတဲ႔ ရြာကေလး
ဟိုဘက္“ပင္တင္း” ဘက္ကမ္းနဲ႔
သည္ဘက္ “လက္ခ်ိတ္” ဘက္ကမ္း
တံတားထိုးမထားနိဳင္ေပမယ့္
အလြမ္းေတြ ထိုးထားတဲ႔ ရြာကေလး၊
ေႏြမေရာက္ခ်င္ဘူး
ေသာင္ထြန္းဖို႔တျပင္ျပင္နဲ႔
က်န္းမာေရးကိစၥ အေရးေပၚရင္
ကိုယ္ပိုင္ သူနာျပဳဆရာမေလးတစ္ေယာက္
ခါးေထာက္ၾကည့္နိဳင္တဲ႔ ရြာကေလး
မနိဳင္ရင္ကာရွိမွ“မင္းကင္း”ကိုေျပးလို႔၊
လက္ခ်ိတ္“ဖုတ္မုန္႔” ရယ္လို႔
မုန္႔ေလာကကို ခါးေစာင္းတင္
ေအာင္မယ္….ေမွာင္မယ္ မျပင္ေသးဘူး
ေမွာင္ရီပ်ိဳးၿပီဆိုတာနဲ႔
ဗီစီဒီ သီခ်င္းေတြနဲ႔ေရခ်ိဳး
ေဆြမ်ိဳးေတြကေတာင္ မ်က္ႏွာပူရတဲ႔ ရြာကေလး၊
ေတာင္ယာလုပ္သူ ရွိသလို
လယ္စိုက္သူလည္းရွိ၊
ဖ်ာရက္သူရွိသလို
ေကာက္သင္းေကာက္သူလည္းရွိ၊
ေဖာင္ထိုးလိုက္သူရွိသလို
တံငါလုပ္သူလည္းရွိ၊
သစ္ခုတ္လိုက္သူ ရွိသလို
န၀လီလုပ္သူလည္းရွိ၊
ႀကိမ္ခတ္သူရွိသလို
အလုပ္လက္မဲ႔ေတြလည္းရွိ၊
ရြာေနာက္ေဖးေခ်ာက္ေတာႀကီးထဲ
က်ားနဲ႔နပန္းလံုးၿပီး
ပခံုးထမ္းျပန္လာနိဳင္တဲ႔
အာဂသူရဲေကာင္းေတြလည္းရွိတဲ႔ ရြာကေလး၊
နိဳင္ငံျခားကုမၸဏီေတြ
ေရနံလာထူးလို႔
ဟယ္လီေကာ္ပတာ ျမင္ဖူးတဲ႔ရြာကေလး
ပရိယတၱိ စာသင္တိုက္ႀကီးေတြ
အလွဴခံ ခရီးေရာက္ေရာက္လာတဲ႔ ရြာကေလး၊
ဘယ္ကပဲ အလွဴလာခံခံ
တူတူတန္တန္ လွဴလိုက္ရမွ ေက်နပ္၊
ဟိုဘက္ရြာမွာ အလွဴခံၿပီး
သည္ဘက္ရြာ အလွဴလာမခံရင္
ျငဴစူမာန္ျပ လိုက္ခ်ၿပီး အေျပးလွဴ
အေၾကြးထူကာမွ ထူေရာ့၊
အလွဴခံတစ္ဖြဲ႔ မထြက္ခင္
အလွဴခံတစ္ဖြဲ႕ ႀကိဳေရာက္လာတတ္
ဘီးဆံပတ္ ၀တ္သားခ်က္ တစ္ပိႆာတံုးေတြနဲ႔
ဘုရားပြဲလာ ပါးစပ္ေပါက္ေတြကို
ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳး နဲ႔
ဧည့္ေထာက္ဧည့္ခံ ေကာင္းတဲ႔ ရြာကေလး၊
လက္ခ်ိတ္…တဲ႔
မင္းကင္းမံုရြာၾကားမွာ
တိိတ္တိတ္ပုန္းေနတဲ႔ ရြာကေလးေပါ့၊
ဘုန္းႀကီးက“ေဟ႔”ဆို
ေကြ႕ေနတဲ႔ ျမစ္ေတာင္
ေျဖာင့္သြားေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္ရတဲ႔ ရြာကေလး၊
လက္ခ်ိန္ဘက္ကမ္းမွာ လင္သားေဟာင္း
ပင္တင္းဘက္ကမ္းမွာ မယားေဟာင္းနဲ႔
ျမစ္ေခ်ာင္း ျခားေနတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြတိုန႔ံန႔ံ
ေျခေညာင္းေၾကြးတင္ ေကာ္မရွင္ဂဏန္းသမားေတြလည္း
ေပ်ာ္ပါးေနတတ္တဲ႔ ရြာကေလး
ျမစ္ျပင္ထဲ “ေရွာ္တယ္”သံေတြတထိန္းထိန္းနဲ႔
မိုးၿခိမ္းသလို အၿခိမ္းခံေနရတဲ႔ ရြာကေလး၊
တိုးတိုးတိတ္တိတ္ျဖတ္ျဖတ္သြားတဲ႔
သစ္၀ါးေဖာင္ေတြကို
အေျပာင္အျပက္စကားဆို
ရင္းႏွိးမွဳပိုေနတတ္တဲ႔ ရြာကေလး၊
မ်က္ရည္ထြက္ေအာင္ ရယ္ေမာတတ္သလို
လက္ဖ၀ါးေတြ ရဲရဲနီေအာင္ အားေပးတတ္၊
ထန္းပင္က ထန္းရည္ထြက္မေပးရဲေအာင္လညး္
ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ေသာက္စားတတ္၊
ပုစြန္ထုပ္နဲ႔ငါးအႀကီးႀကီးေတြ
တရုတ္ျပည္ခရီးဆန္သြားတာကို
အထီးက်န္စြာေငးၾကည့္ေနရတဲ႔ ရြာကေလး၊
ပါးႏွစ္ဖက္မွာ သနပ္ခါးေတြ ၀ါေဖြးေနေပမယ့္
ေျခေထာက္မွာ သဲဖုန္မွဳန္႔ေတြနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားလို႔
ေနပူပူမွာ အလုပ္ေတြပူေနရေပမယ့္
အသားျဖဴခ်က္က ကမ္းကုန္ေနတဲ႔ ရြာကေလး၊
ဟိုဘက္အိမ္က အေ၀းဧည့္သည္ကို
သည္ဘက္အိမ္လည္း လာလည္ပါဦးလို႔
ဧည့္ေခ်း ဧည့္ငွား မျပတ္တဲ႔ ရြာကေလး၊
ကမ္းႏွစ္ဖက္ ေသာင္ျပင္က်ယ္က်ယ္မွာ
ေဆာ့ခ်င္တိုင္း ေဆာ့ေနတဲ႔ ကေလးေတြနဲ႔
“တားေဆး”ဆိုတာမသိတဲ႔ရြာကေလး၊
အသက္၄၅ ႏွစ္မျပည့္ခင္မွာ
ကေလးတစ္ဒါဇင္ေမြးၿပီးတာေတာင္
ကိုယ္၀န္ေဆာင္ဖို႔ အားမေလွ်ာ့ခ်င္ေသးတဲ႔
မိခင္ေကာင္းႀကီးေတြနဲ႔ ရြာကေလး၊
ဘက္ထရီအိုးကို “အားအိုး” လို႔ေခၚ
အသံခ်ဲ႔စက္ကို“ခ်ဲ႔ပံုး”
နာတာရွည္ေရာဂါသည္ကို“ဖတ္ဖတ္က် ေရာဂါ”တဲ႔
သည္လို ေျပာစရာေတြနဲ႔ရြာကေလး၊
ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ ခ်မ္းသာသာ
ဆငး္ရဲရဲ ရုပ္ဆိုးဆိုး
အပ်ိဳမွန္ရင္ ေရအိုးရြက္လို႔
ညေနတိုင္း
ျမစ္ဆိပ္မွာ စိတ္ကစားတတ္၊
တြံေတးသိန္းတန္ သီခ်င္းေတြနဲ႔ သူစီမ္းမဆန္ေသးသလို
တြံေတးစိုးေအာင္ကိုလည္း ကိုယ့္ေမာင္ဘြားလို ခံစားတတ္
သိန္းေဇာ္ရဲ႕ သု၀ဏၰဘုမၼိ ဆံေတာ္ရွင္ကို နာယူတတ္
ဆုန္းသင္းပါရ္ေတးနဲ႔ ငါးေခ်းသင္တတ္
မဖဲၾကည္၊မပို၊လွလွ၀င္း၊အရီးၿပံဳး၊မဆင့္
အရြယ္စံုဆိုက္စံု ေပါင္းၿပီးအတင္းတုတ္တတ္၊
ေရာက္ဖူးသမွ် ရြာေတြထဲ
သည္လက္ခ်ိန္ ရြာကေလးကိုသာ
ပီတိအက်ဆံုးလို႔ေျပာရင္
တျခားရြာသူေတြ
မ်က္ေစာင္းမုန္းမုန္းထိုးရင္ထိုးေတာ့လို႔
စိတ္ေလွ်ာ့ၿပီး ခ်စ္မက္ေစခဲ႔တဲ႔ ရြာကေလး၊
မုန္႔ဟင္းခါးကို ပိႆာခ်ိန္နဲ႔ ျပင္တတ္
အစိတ္သား အသုပ္တစ္ပြဲႏွစ္ရာ
တစ္ပိႆာ ပြဲႀကီး ရွစ္ရာတဲ႔
သည္လို ခ်စ္စရာေတြနဲ႔ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ရြာကေလး၊
ေက်ာင္းကို ဆြမ္းခ်ိဳင့္ပို႕ရင္
ခါးအထက္ ဆြဲမ တင္ထားၿပီးမွ
သဒၶါၾကည္လင္စြာ ပို႔တတ္တဲ႔ရြာကေလး၊
အသင့္ေသာက္ ေကာ္ဖီထုပ္ေတြရွိလာခဲ႔ေပမယ့္
အသင့္ေပ်ာ္ အခ်စ္ေတြမရွိေသး၊
အရက္ဆိုင္နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မရွိေသး၊
ဘာေလးပဲလိုလို
ကေလး၀-မင္းကင္း-မံုရြာကို
ႀကံဳရာနဲ႔ထထလိုက္သြားတဲ႔ ရြာကေလး၊
ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးသံ၀ရ
ဒူးနာေရာဂါ ျပန္ျပန္ထရင္ပဲ
ရြာလံုးကၽြတ္ မ်က္ႏွာညိဳခ်င္တဲ႔ ရြာကေလး၊
ဥယ်ာဥ္ၿခံေျမ အက်ယ္ႀကီးထဲက“ဆရာသိန္း”
အသက္၈၀ ထဲယိမ္းေနတာေတာင္
အခ်စ္ေတြ စိမ္းလန္းဆဲ ျဖစ္ေနတာကို
တဖ်စ္ဖ်စ္ေတာက္ အားက်ေနတဲ႔ ရြာကေလး၊
ေၾသာ္………ခုေတာ့လဲေ၀းခဲ႔ေပါ့
မဆင့္ေရ……..ကေလးေတြေနေကာင္းရဲ႕လား
မပို၊မဖဲၾကည္………..အသည္းကြဲတုန္းလား
အရီးၿပံဳးေရာ သံုးလံုး ေလးလံုး တြက္တုန္းလား
လွလွ၀င္းေရ……သည္းဗိုက္ကေလး ေဖာင္းလာျပန္ၿပီလား
နာ႔စ္မ….ေဒၚေရႊအိုး………ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္တုန္းလား
အို……ေဒၚ၀င္းရီ………သီးပင္ေတြ တစ္၀က္စားနဲ႔
ဆြတ္တုန္းလား
ကိုရင္သံေခ်ာင္း ေခါင္းမွာ ဒက္ေတြေပါက္တုန္းလား
ဆရာေတာ္ဦးသံ၀ရ ဒူးျပန္ျပန္နာေသးလား
ကိုယ္ရတဲ႔ငါး ကိုယ္မစားရတဲ႔ တံငါေတြ ရွိတုန္းလား
လြမ္းေပါ့
လြမ္းပါေပါ့ လက္ခ်ိန္ေရ
အဆိပ္တက္ကာမွ တက္ေရာ့
ခါခ်ဥ္ဥ ခါခ်ဥ္ေကာင္ေၾကာ္……….တဲ႔
ခ်ဥ္စိမ္႔စိမ္႔ အရာသာေလးကိုလည္း
ပါးေစာင္ရည္ တရႊဲရႊဲနဲ႔
ခၽြဲခၽြဲပစ္ပစ္ လြမ္းရျပန္ေပါ့၊
လက္ခ်ိတ္………တဲ႔
သူ႕ေခၽြးထဲေပ်ာ္၀င္လို႔
သူ႕ရင္ခြင္မွာမွီႏြဲ႕ခဲ႕
သူ႕ေျမေပၚနင္းၿပီး သူ႕ေရၾကည္ေသာက္ခဲ႔
သူ႕ရမၼက္မွာ “သက္”ၿပီး
သူ႕ေခ်ာျမဴမွဳမွာ “ျဖဴ”ခဲ႔၊
အို…ဗ်….လက္ခ်ိတ္
အေ၀းက အခက္အရိပ္ေတြနဲ႔
သည္ရင္ဘက္ႀကီးကို တထိတ္ထိတ္ လြမ္းေစတုန္းေပါ့၊
ငါးပါးသီလ ကမ္းပါးေပၚမွာ
မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္လို႔……..၊
ျဖဴစင္ရိုးသားမွဴ ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးေတြ
ရြာစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ ျမင့္မားလို႕….၊
ရက္ခ်ိ္းမွန္တဲ႔ ကတိျဖဴေတြနဲ႔
မန္က်ည္းမွည့္ရနံ႔ေတြ ၾကဴၾကဴေမႊးလို႕………၊
ေခ်ာင္းၾကည့္တတ္တဲ႔ မ်က္လံုးေတြမရွိ
ပကတိ လြတ္လပ္ပြင္းလင္း ရင္းႏွီးၾကလို႕……..၊
အၿပံဳးခ်ိဳခ်ိဳေတြ ၀တ္မွဳန္ကူးၾက
အၾကည္႔ျဖဴျဖဴေတြ ထြန္ယက္ၾက
အသံေအးေအးေတြ ျပတင္းဖြင့္ၾက
တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲမွဳေတြ ဖူးပြင့္ၾက
လွေပါ့
လွခ်င္တိုင္းလွေနေပါ့၊
လက္ခ်ိတ္တဲ႔႔
မင္းကင္းနဲ႔ မံုရြာၾကားက
တစိမ္႔စမ္႕ၿပံဳးေနတဲ႕ရြာကေလး
တထိတ္ထိတ္ ရုန္းေနတဲ႕ရြာကေလး
ေၾသာ…………တိတ္တိတ္ပုန္းေနတဲ႔ ရြာကေလးေရ
ခုေတာ့………..ေ၀းခဲ႔ေပါ့။ ။


(၂၀၊၃၊၂၀၀၃ မွ ၂၈၊၃၊၂၀၀၃ ခ်င္းတြင္းကမ္းပါးေန႕ရက္မ်ားသို႔ အမွတ္တရ)


ေခါင္ခါးခါး(ကေလး)
(ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၆ ခုႏွစ္၊ႏြယ္နီမဂၢဇင္း)