Atom Feed (xml)
ေရးသူ - သခင္ႏြယ္
ကြ်န္မ အလြန္အလုပ္ မ်ားေနတဲ့ မနက္ခင္းတစ္ခုရဲ့ ရွစ္နာရီခြဲ အခ်ိန္ေလာက္ေပါ့။ ကြ်န္မနဲ႔ အသက္ အရြယ္တူ လူၾကီးလူေကာင္း တစ္ေယာက္ ကြ်န္မရဲ့ ေဆးခန္းေလးကို ေရးၾကီး သုတ္ပ်ာ နဲ႔ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေရာက္မဆိုက္ဆိုရင္ပဲ သူရဲ့ လက္က အနာ ခ်ဳပ္ရိုးကို ေျဖေပးဖို႔ ေေျပာလာပါတယ္။ သူမွာ ဒီမနက္ ကိုးနာရီေလာက္ အေရးၾကီးကိစၥတစ္ခု ခ်ိန္းထားတာ ရွိလို႔ပါ ဆိုျပီးလည္း ထပ္ေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။
တစ္စံုတရာကိစၥအတြက္ သူသိပ္ကိုအလ်င္စလို ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို ကြ်န္မသတိ ထားမိ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူခ်ိန္းဆိုထား တယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ သူရဲ့လက္က အနာခ်ဳပ္ရိုး ေျဖရမယ့္ကိစၥ ျပန္ျပီး ေဆးထည့္ရအံုးမယ္႔ ့ကိစၥ စတာေတြ ျပီးႏိုင္ဖို႔ဆိုတာက မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မ သူကို ခဏေလာက္ ထိုင္ပါအံုးဆိုျပီး အေစာင့္ခိုင္း ထားလိုက္ပါတယ္။
ကြ်န္မခိုင္းတဲ့အတိုင္း ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာၾကီးချမာ ထုိင္ခံုမွာထုိင္ေစာင့္ေနရင္း သူရဲ့ လက္ကနာရီကို တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ျဖစ္ေနပါေလေရာ။ ဒါေၾကာင့္ အျခားလူနာေတြ သိပ္မ်ားမလာခင္ သူရဲ့ အနာကို ၾကည့္ဖို႔ ကြ်န္မအေနနဲ႔ ျပင္ဆင္ရ ပါေတာ့တယ္။
သူရဲ့ လက္ကဒဏ္ရာ အေျခအေနကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနာက က်က္ေနျပီပဲ၊ ဒါနဲ႔ ဆရာ၀န္တေယာက္ကို အကူအညီေခၚျပီး ခ်ဳပ္ရိုးေျဖဖို႔ စီစဥ္လိုက္ပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကြ်န္မ သူကို ေမးလိုက္ ္ပါတယ္ ရွင္ ဒီေလာက္ အေရးတၾကီး ျဖစ္ေနရေအာင္ ရွင့္မွာ ဒီမနက္ အျခား အခ်ိန္းအခ်က္ လုပ္ထားတဲ့ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ တစ္ေလမ်ား ရွိေနေသးလား လို႔ ဆိုေတာ့ သူက မရွိပါဘူးတဲ့ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမွာ ဒီမနက္ သူမိန္းမႏွင့္ ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ နံနက္စာ သြားစားဖို႔ အစီးစဥ္လုပ္ ထားတာရွိတယ္ လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ရွင့္မိန္းမရဲ့ က်န္းမာေရးအေျခအေနက ဘယ္လိုလဲလို႔ ေမးေတာ့ သူမိန္းမက ဦးေႏွာက္ ပံုမွန္ အလုပ္မလုပ္ေတာ့တဲ့ ေရာဂါနဲ႔ ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ ေရာက္ေနတာ အေတာ္ၾကာသြားျပီ တဲ့ေလ။
ဒါနဲ႔ ကြ်န္မက ဆက္ျပီးေမး လိုက္ပါေသးတယ္၊ ဒီလိုဆိုရင္ ရွင္ နဲနဲ အေရာက္ ေနာက္က်တာနဲ႔ ရွင့္မိန္းမက ရွင့္ကို စိတ္မေကာက္ဘူးလား လို႔ဆိုေတာ့ သူျပန္ေျဖတာက “ကြ်န္ေတာ့မိန္းမက ကြ်န္ေတာ္ကို ဘယ္သူ ဘယ္၀ါျဖစ္တယ္ ဆိုတာကိုေတာင္ မသိေတာ့ဘူးေလ၊ ကြ်န္ေတာ့ကို သူေယာက်ၤားလို႔ အသိအမွတ္မျပဳခဲ့တာ အခုဆိုရင္ ငါးႏွစ္တိုင္ရွိသြားခဲ့ျပီ “ တဲ့။
ကြ်န္မ အေတာ္ကို အံအားသင့္ သြားမိလိုက္ပါတယ္၊ ဒါနဲ႔ သူကို ဆက္ေမးမိပါေတာ့တယ္၊ ဒါနဲ႔ ရွင့္မိန္းမက ရွင့္ကို ဘယ္သူ ဘယ္၀ါမွန္းတိုင္ မသိေတာ့တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးမွာ ရွင္က ေန႔စဥ္ မနက္တိုင္း အခုလိုပဲ သြားေနတုန္းပဲလား လို႔ ဆိုေတာ့ သူက ရွက္ျပီးျပံုးတဲ့ အမူအရာၾကီးနဲ႔ ကြ်န္မလက္ကို ပုတ္ျပီး ယခုလိုျပန္ေျဖပါတယ္၊ ဟုတ္တယ္ သူက ကြ်န္ေတာ့ကို ဘယ္သူလဲဆိုတာကို မသိေတာ့ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္က သူကို ဘယ္သူဆိုတာ သိေနေသး တယ္ေလ တဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ သူရဲ့ ဒဏ္ရာခ်ဳပ္ရိုး ေျဖတဲ႔ကိစၥျပီးလို႔ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာၾကီး တစ္ေယာက္ ေဆးခန္းက ထြက္ခြါသြားျပီး ခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္မကိုယ္ ကြ်န္မ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ အေတာ္ေလးကို ထိန္းထားရ ပါေတာ့တယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကြ်န္မရဲ့ဘ၀မွာ အလိုခ်င္ဆံုးအရာျဖစ္တဲ့ အခ်စ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးျဖစ္မွာပဲ ဆိုတဲ့ အေတြးသစ္ေလးတစ္ခုကလည္း ၀င္ေရာက္လို႔ လာခဲ့ပါေတာ့တယ္ ၊ အဲဒီအေတြးေတြ ေၾကာင့္ပဲလားမသိပါဘူး၊ ကြ်န္မရဲ့ လက္ေမာင္းေတြမွာ ၾကက္သီး ေမႊးညွင္းေတြတိုင္ ထလာခဲ့တယ္ေလ။
တကယ္ေတာ့ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ဆိုတာ အေပၚယံ အျပင္ပန္းျဖစ္တဲ့ ရူပါရံု အလွအပ ေလာက္ကိုသာ ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုး တြယ္တာ ေနရံုမွ ်မဟုတ္သလို စိတ္ကူးယဥ္ အိမ္မက္ သက္သက္ မွ်နဲ႔လည္း မလံုေလာက္ပါဘူး။ ျဖစ္ပ်က္ ေတြ႔ၾကံဳလာသမွ် အေျခအေန အားလံုး အေပၚမွာ တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး နားလည္ သည္းခံ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ၾကမွ သာလွ်င္ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ရဲ့ အဓိပၸါယ္ေလးနက္မႈ ဆိုတာ ေပၚထြက္လာမွာပါ။
တကယ့္လက္ေတြ႔မွာလည္း စည္းစိမ္ဥစၥာျပည့္စံု ၾကြယ္၀မႈတစ္ခုတည္းက စစ္မွန္တဲ့ စိတ္ခ်မ္း သာမူကို မေဖာ္ေဆာင္္ ႏိုင္ပါဘူး။ ကုုိယ္ ကိုယ္တိုင္က စိတ္ခ်မ္းသာ မႈျဖစ္ေအာင္ အေကာင္းဆံုး ဖန္တီးျပီး ယူတတ္ၾကမွ သာလွ်င္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ အသီးအပြင့္ဆိုတာဟာ ရရွိ ခံစား လို႔လာႏုိင္မွာပါ။
ျပင္းထန္တဲ့ ဘ၀မုန္တိုင္းေတြ ၾကားထဲမွာ ဘယ္လို ရွင္သန္ေနရမလဲ ဆိုတာထက္ ဘယ္လို လြန္ေျမာက္ေအာင္ ရုန္းကန္ျပီး ေက်ာ္လႊားမလဲ ဆိုတာက လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ ပိုျပီး အျပဳ သေဘာ ေဆာင္ပါလိမ့္မယ္။
(သခင္ႏြယ္ စုစည္းတင္ျပသည္)
ကြ်န္မ အလြန္အလုပ္ မ်ားေနတဲ့ မနက္ခင္းတစ္ခုရဲ့ ရွစ္နာရီခြဲ အခ်ိန္ေလာက္ေပါ့။ ကြ်န္မနဲ႔ အသက္ အရြယ္တူ လူၾကီးလူေကာင္း တစ္ေယာက္ ကြ်န္မရဲ့ ေဆးခန္းေလးကို ေရးၾကီး သုတ္ပ်ာ နဲ႔ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေရာက္မဆိုက္ဆိုရင္ပဲ သူရဲ့ လက္က အနာ ခ်ဳပ္ရိုးကို ေျဖေပးဖို႔ ေေျပာလာပါတယ္။ သူမွာ ဒီမနက္ ကိုးနာရီေလာက္ အေရးၾကီးကိစၥတစ္ခု ခ်ိန္းထားတာ ရွိလို႔ပါ ဆိုျပီးလည္း ထပ္ေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။
တစ္စံုတရာကိစၥအတြက္ သူသိပ္ကိုအလ်င္စလို ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို ကြ်န္မသတိ ထားမိ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူခ်ိန္းဆိုထား တယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ သူရဲ့လက္က အနာခ်ဳပ္ရိုး ေျဖရမယ့္ကိစၥ ျပန္ျပီး ေဆးထည့္ရအံုးမယ္႔ ့ကိစၥ စတာေတြ ျပီးႏိုင္ဖို႔ဆိုတာက မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မ သူကို ခဏေလာက္ ထိုင္ပါအံုးဆိုျပီး အေစာင့္ခိုင္း ထားလိုက္ပါတယ္။
ကြ်န္မခိုင္းတဲ့အတိုင္း ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာၾကီးချမာ ထုိင္ခံုမွာထုိင္ေစာင့္ေနရင္း သူရဲ့ လက္ကနာရီကို တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ျဖစ္ေနပါေလေရာ။ ဒါေၾကာင့္ အျခားလူနာေတြ သိပ္မ်ားမလာခင္ သူရဲ့ အနာကို ၾကည့္ဖို႔ ကြ်န္မအေနနဲ႔ ျပင္ဆင္ရ ပါေတာ့တယ္။
သူရဲ့ လက္ကဒဏ္ရာ အေျခအေနကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနာက က်က္ေနျပီပဲ၊ ဒါနဲ႔ ဆရာ၀န္တေယာက္ကို အကူအညီေခၚျပီး ခ်ဳပ္ရိုးေျဖဖို႔ စီစဥ္လိုက္ပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကြ်န္မ သူကို ေမးလိုက္ ္ပါတယ္ ရွင္ ဒီေလာက္ အေရးတၾကီး ျဖစ္ေနရေအာင္ ရွင့္မွာ ဒီမနက္ အျခား အခ်ိန္းအခ်က္ လုပ္ထားတဲ့ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ တစ္ေလမ်ား ရွိေနေသးလား လို႔ ဆိုေတာ့ သူက မရွိပါဘူးတဲ့ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမွာ ဒီမနက္ သူမိန္းမႏွင့္ ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ နံနက္စာ သြားစားဖို႔ အစီးစဥ္လုပ္ ထားတာရွိတယ္ လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ရွင့္မိန္းမရဲ့ က်န္းမာေရးအေျခအေနက ဘယ္လိုလဲလို႔ ေမးေတာ့ သူမိန္းမက ဦးေႏွာက္ ပံုမွန္ အလုပ္မလုပ္ေတာ့တဲ့ ေရာဂါနဲ႔ ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ ေရာက္ေနတာ အေတာ္ၾကာသြားျပီ တဲ့ေလ။
ဒါနဲ႔ ကြ်န္မက ဆက္ျပီးေမး လိုက္ပါေသးတယ္၊ ဒီလိုဆိုရင္ ရွင္ နဲနဲ အေရာက္ ေနာက္က်တာနဲ႔ ရွင့္မိန္းမက ရွင့္ကို စိတ္မေကာက္ဘူးလား လို႔ဆိုေတာ့ သူျပန္ေျဖတာက “ကြ်န္ေတာ့မိန္းမက ကြ်န္ေတာ္ကို ဘယ္သူ ဘယ္၀ါျဖစ္တယ္ ဆိုတာကိုေတာင္ မသိေတာ့ဘူးေလ၊ ကြ်န္ေတာ့ကို သူေယာက်ၤားလို႔ အသိအမွတ္မျပဳခဲ့တာ အခုဆိုရင္ ငါးႏွစ္တိုင္ရွိသြားခဲ့ျပီ “ တဲ့။
ကြ်န္မ အေတာ္ကို အံအားသင့္ သြားမိလိုက္ပါတယ္၊ ဒါနဲ႔ သူကို ဆက္ေမးမိပါေတာ့တယ္၊ ဒါနဲ႔ ရွင့္မိန္းမက ရွင့္ကို ဘယ္သူ ဘယ္၀ါမွန္းတိုင္ မသိေတာ့တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးမွာ ရွင္က ေန႔စဥ္ မနက္တိုင္း အခုလိုပဲ သြားေနတုန္းပဲလား လို႔ ဆိုေတာ့ သူက ရွက္ျပီးျပံုးတဲ့ အမူအရာၾကီးနဲ႔ ကြ်န္မလက္ကို ပုတ္ျပီး ယခုလိုျပန္ေျဖပါတယ္၊ ဟုတ္တယ္ သူက ကြ်န္ေတာ့ကို ဘယ္သူလဲဆိုတာကို မသိေတာ့ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္က သူကို ဘယ္သူဆိုတာ သိေနေသး တယ္ေလ တဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ သူရဲ့ ဒဏ္ရာခ်ဳပ္ရိုး ေျဖတဲ႔ကိစၥျပီးလို႔ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာၾကီး တစ္ေယာက္ ေဆးခန္းက ထြက္ခြါသြားျပီး ခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္မကိုယ္ ကြ်န္မ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ အေတာ္ေလးကို ထိန္းထားရ ပါေတာ့တယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကြ်န္မရဲ့ဘ၀မွာ အလိုခ်င္ဆံုးအရာျဖစ္တဲ့ အခ်စ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးျဖစ္မွာပဲ ဆိုတဲ့ အေတြးသစ္ေလးတစ္ခုကလည္း ၀င္ေရာက္လို႔ လာခဲ့ပါေတာ့တယ္ ၊ အဲဒီအေတြးေတြ ေၾကာင့္ပဲလားမသိပါဘူး၊ ကြ်န္မရဲ့ လက္ေမာင္းေတြမွာ ၾကက္သီး ေမႊးညွင္းေတြတိုင္ ထလာခဲ့တယ္ေလ။
တကယ္ေတာ့ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ဆိုတာ အေပၚယံ အျပင္ပန္းျဖစ္တဲ့ ရူပါရံု အလွအပ ေလာက္ကိုသာ ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုး တြယ္တာ ေနရံုမွ ်မဟုတ္သလို စိတ္ကူးယဥ္ အိမ္မက္ သက္သက္ မွ်နဲ႔လည္း မလံုေလာက္ပါဘူး။ ျဖစ္ပ်က္ ေတြ႔ၾကံဳလာသမွ် အေျခအေန အားလံုး အေပၚမွာ တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး နားလည္ သည္းခံ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ၾကမွ သာလွ်င္ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ရဲ့ အဓိပၸါယ္ေလးနက္မႈ ဆိုတာ ေပၚထြက္လာမွာပါ။
တကယ့္လက္ေတြ႔မွာလည္း စည္းစိမ္ဥစၥာျပည့္စံု ၾကြယ္၀မႈတစ္ခုတည္းက စစ္မွန္တဲ့ စိတ္ခ်မ္း သာမူကို မေဖာ္ေဆာင္္ ႏိုင္ပါဘူး။ ကုုိယ္ ကိုယ္တိုင္က စိတ္ခ်မ္းသာ မႈျဖစ္ေအာင္ အေကာင္းဆံုး ဖန္တီးျပီး ယူတတ္ၾကမွ သာလွ်င္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ အသီးအပြင့္ဆိုတာဟာ ရရွိ ခံစား လို႔လာႏုိင္မွာပါ။
ျပင္းထန္တဲ့ ဘ၀မုန္တိုင္းေတြ ၾကားထဲမွာ ဘယ္လို ရွင္သန္ေနရမလဲ ဆိုတာထက္ ဘယ္လို လြန္ေျမာက္ေအာင္ ရုန္းကန္ျပီး ေက်ာ္လႊားမလဲ ဆိုတာက လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ ပိုျပီး အျပဳ သေဘာ ေဆာင္ပါလိမ့္မယ္။
(သခင္ႏြယ္ စုစည္းတင္ျပသည္)
No comments:
Post a Comment
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။